Co i jak?
Choroba ta nie jest zbyt dobrze znana, a wiedza o niej nie jest rozpowszechniona, pomimo, że cierpi na nią 1 na 150 osób.
Autyzm opiera się na trzech tzw. objawach osiowych, a są nimi:
• Jakościowe zaburzenia interakcji społecznych
• Jakościowe zaburzenia w komunikowaniu się
• Sztywność w zachowaniu, zainteresowaniach i wzorach aktywności.

Wczesne zdiagnozowanie autyzmu jest bardzo ważne dla późniejszego rozwoju dziecka. Można go rozpoznać już w 2 roku życia dziecka. Niestety potrzeba do tego wykwalifikowanych specjalistów, których bardzo nam brakuje. Diagnozując dziecko pod kątem autyzmu zwraca się uwagę między innymi na: kontakty społeczne dziecka, czy potrafi naśladować pokazaną czynność, jak przystosowuje się do zmian, jaki jest jego poziom komunikacji werbalnej i niewerbalnej, jak dziecko posługuje się swoim ciałem, itd.

Ile dzieci-tyle odmian
Ile dzieci tyle odmian autyzmu. Każdy przypadek jest indywidualny i inny od wszystkich. Typowe dla dzieci z autyzmem są: opóźniony lub całkowity brak rozwoju mowy, brak kontaktu wzrokowego, brak relacji z rówieśnikami, brak spontaniczności, powtarzające się i stereotypowe wzorce zachowań, przywiązanie do rutyny i rytuałów, manieryzmy ruchowe, uporczywe zaabsorbowanie przedmiotami.

Powody do niepokoju
Wiele rodziców dzieci chorych na autyzm zarzuca sobie, że za późno rozpoznało objawy. Dlatego tak ważna jest obserwacja własnego dziecka. Jeśli zauważysz zmianę w zachowaniu swojej pociechy około 2 roku życia, może zapalić Ci się czerwona lampka. Jeśli straci zainteresowanie ludźmi, a skupi się jedynie na przedmiotach, używając ich w dziwny dla Ciebie sposób (dzieci z autyzmem np. uwielbiają obserwować pralkę podczas pracy- fascynuje je ruch bębna i refleksy świetlne), przestanie rozmawiać, zamknie się w swoim świecie- umów się na wizytę do specjalisty.

Autyzm to trudna, ciężka i nieuleczalna choroba. Jednak oswojona nie przeraża aż tak bardzo. Ważne jest, aby wzrosła wiedza na jego temat, gdyż wszystko co znajome wydaje się mniej straszne.

Agata Geneja